8 gündür evden dışarı adım dahi atamıyorduk.Hükümetin kesin emri vardı.Olay çözülene kadar herkes evinde kalacaktı.Artık evde ne yiyecek kalmıştı nede başka bir şey.Askeriyenin gün içerisinde getirdiği erzaklar da oldukca azalmıştı.Dışarıya kafasını uzatanı hiç uyarmadan vuruyorlardı.Bunca zaman isyan etmememizin nedenide buydu.Acaba diğer ülkelerde de durum böylemiydi.Yoksa sadece Türkiye'de mi?Bu hastalıktan önce Türkiye, komşu ülkerleriyle sert münakaşaralara girmişti. Sözde savaş konusu yoktu ama...İnsanın aklına herşey geliyor.Babam olayları fazla kafaya takmıyor.Konu her açıldığında,"Devlet kısa sürede sorunu çözecektir.İşin iyi tarafı kaç gündür işe gitmiyorum ve maaşımdan kesilmeyeceğini başkan kendi ağızıyla söyledi." Annem için aynı şeyleri söyleyemem.Olayı fazlasıyla ciddiye alıyor.Haksızda diyemeyiz, 6 gündür TV'lerde yayın yok,  telefonlar çekmiyor, daha ne olduğunu dahi tam bilmiyoruz.Yarı tok yarı aç yatağa gitmiştik.Zor da olsa uyumayı başarmıştık.Sabah uyandığımızda ne askeri araçların, ne de nöbet değiştiren askerlerin sesi vardı.Çok zaman geçmeden insanlar sokağa çıkmaya başladılar.Ateş açılmadığını görünce neredeyse herkes dışarı çıkmıştı.İnsanlar birbirine cevabını bilmedikleri soruları sorup duruyordu.O sırada bir asker koşarak "Kaçın hepiniz kaçın."
-Neden, ne oldu?
-Şehir, şehir yarım saate imha edilecek, yani bombalanacak.Hepinizi öleceksiniz.
-Sen nerden biliyorsun.
-Herşey planlandı, sizi evde tutmalarının sebebide buydu.Karabole gelip şehir dışına yayılmanızı engellemek.Hepiniz hastasınız, kurtuluşunuz yok.Kaçabilirseniz en fazla mutlak sonunuzu engellersiniz.Buna herkes dahil.
İnsanlar çoktan toplanmaya başlamışlardı.Babam;
-Evde ne var ne yok toplayın, çabuk olun.Gidiyoruz buradan.
O sırada kalabalıktan bir çığluk sesi geldi.İnsanlar o tarafa yoğunlaşmıştı.Orta yaşlarında, ağzından kan gelen bir kadın sağa sola saldıryordu.Kızı olduğunu tahmin ettiğim küçük bir kız "anne anne" diyerek kadına doğru koştu.Kadın hiç umarsamadı ve küçük kızın omzundan bir ısırık aldı.Hemen sonrasında asker geldi ve kadını tam kafasından vurdu.Sonra;
-İşte hepiniz böyle olacaksınız, sadece biraz daha geç.Kız ise sadece 5 dk sonra dönüşecek.Aklınızdan çıkarmayın, sadece kafalarından  ölüyorlar ve çizik dahi alsanız dönüşürsünüz.Şimdi olabildiğince hızlı kaçın.
-Peki ya küçük kız ne olacak.
Asker tek kurşunla acı çeken kızı vurdu.
-Bu onun için yapabileceğimiz en merhametli şey.
Kısa bir süre sonra şehirden çıkmıştık.Hemen arkasında bomba sesleri.Ve hemen sonrasına askeri araç sesleri.Arkasına arka silah sesleri.
Koşarak önlere gelen bi adam;
-Kaçın, asker ateş açıyor.İnsanları öldürüyor, bunlar delirmiş.
Hızla arabadan indik, ortam fazla sıkışıktı.Yavaş ilerliyordu.Çok yakınımda bir silah sesi duydum.Elimi tutan annem yere yığılmıştı. Hemen annemin yanına eğildim ve ağlak bir sesle;
-Anne, anne uyan.Çabuk ol.İyileşeceksin, kalk hadi.
Yanıma babam da geldi ve;
-Kalk, görmüyor musun, omuriliğinden vurulmuş, yaşaması imkansız.Kalk çabuk ol.
-Ama baba, annem ne ola...
-Emin ol annen senin yaşamanı isterdi.Burada kalırsan annenin son isteyinide yerine getiremezsin.Kalk hadi artık.
Zar zor kalkmıştım.Önümüze dahi bakmadan koşmaya başladık.Bir süre sonra bir yere saklandık.Babam;
-Burada duralım, ortam yatışınca gideriz.
Arkasına bir asker sesi geldi;
-Benimle 3 kişi gelsin, şu tarafada bakalım.
Ayak seslerini duyabiliyordum.
-Şimdi ne yapacağız?
-Koşabildiğin kadar hızlı koş, tamam mı? Ne kadar hızlı koşabiliyorsan.
-Peki ya sen?
-Merak etme.  dedi ve koşarak askerlerin üzerine gitti.O anlık kargaşadan yararlanarak askerlere
görünmeden kaçmayı başardım.Hemen sonrasında ise peşpeşe gelen silah sesleri.Koştum, koştum yaklaşık 2-3 saat hiç durmadan koştum ve yere yığıldım. Çok geçmeden kendimden geçmiştim...